Νομίζω ότι πρόκειται για μια ολόκληρη συναισθηματική εποποιία, καθώς πάντα μια γιαγιά ή μια θεία στην επαρχία μας έχει ρωτήσει κάτι τέτοιο.
Χωρίς αναγκαστικά διάθεση για κουτσομπολιό, χωρίς κατανάγκη να θέλει να μάθει ποιοι πραγματικά είμαστε!
Αργότερα μπορεί να έγινε ερώτηση στη γειτονιά από κάποια κυρία, έγνοια από τη μαμά της συμμαθήτριάς μας στο σχολείο…
Σήμερα, στην εποχή που κανείς δεν ανήκει σε κανένα, όλα αυτά ίσως και να τα θυμόμαστε με μια χιουμοριστική αλλά σίγουρα και με μια νοσταλγική διάθεση.
